Een van de grootste clichés in de voetballerij heb ik vandaag een paar keer voorbij horen komen. 'Als je wereldkampioen wilt worden, moet je van iedereen kunnen winnen'. Dat is natuurlijk de grootst mogelijke onzin. 'Als je wereldkampioen wilt worden, moet je een beetje mazzel hebben met het speelschema', dat lijkt er meer op. Geen enkel land wordt namelijk wereldkampioen door de gehele top 7 van de wereldranglijst aan de zegekar te rijgen. Nee, je hoopt dat je wat mindere broeders treft op je pad naar die cup. En dan vanaf de kwartfinales, ja dan wordt het pas echt interessant. Vandaar ook het gejuich toen bij de loting de drie potgezellen van Oranje uit de bus rolden. Want al was Senegal kampioen van Afrika en Ecuador een verraderlijke outsider, de teneur was dat we in ieder geval die eerste ronden zouden overleven. En daarna zouden we wel zien, tegen die tijd waren we lekker ingespeeld en op stoom om wat grote jongens op te rollen.
Hoe teleurstellend is de realiteit na drie wedstrijden. Die groepswinst is weliswaar binnen, maar hoe langer het toernooi duurt hoe troostelozer het uitzicht op een fatsoenlijk (lees: minstens halve finale) einde van dit toernooi wordt. En hoe groter ook mijn twijfel aan de geestelijke vermogens van onze bondscoach. Ik heb het idee dat zijn carrière net één toernooitje te lang duurt. Dat iedereen met een Ajax-pyjamaatje in de basis staat of invalt, dat is al lang geen nieuws meer. Zelfs al zitten ze in de Arena meestal op de bank of kunnen ze eigenlijk helemaal niet (meer) voetballen. Ik noem geen namen, maar van één van de jongetjes die ik bedoel zit papa Danny naast Louis op de bank.
Het ooit zo geroemde aanvalsspel van Oranje is inmiddels net zo bleekjes geworden als het shirt dat wordt gedragen. In het gehanteerde spelsysteem (5-3-2 voor de kenners, en dat bent u allemaal natuurlijk) lijkt niemand zich tijdens dit toernooi echt senang te voelen, want dat leunt op twee regelmatig opstomende backs die tot nu toe faliekant falen in hun missie. Daarnaast hebben we maar één 'oude' vedette die een paar maanden aan het revalideren is geweest en waar we dus onrealistisch veel van verwachten. Over het wisselbeleid van onze Louis ga ik het maar niet hebben, want als je tegen een veredeld amateurteam het lef niet hebt om wat jonge onbevangenheid in te brengen, dan heb je het niet helemaal meer helder voor de bril.
Gelukkig is er nog één lichtpuntje. Onze 'nieuwe' vedette Cody Gakpo. Wat een genot. Ik hoop natuurlijk dat hij zich op dit WK dermate in de kijker speelt dat hij in de winterstop nog wordt verpatst aan Manchester United. Dan is een plek in de voorronde van de Champions League voor mijn eigen clubje namelijk ineens een stuk realistischer. Maar laat alleen al vanwege Koning Gakpo het WK alsjeblieft nog een paar wedstrijden voor Oranje langer duren dan de achtste finale!
Zo meteen twee krakers in de poule waar onze tegenstand uit komt rollen. Ik hoop op Iran, ik wens Wales en ik vrees Engeland. Dus dan zal het wel de Verenigde Staten worden. Nu ben ik zelf een enorme Amerika-fan, maar die liefde houdt toch echt op als dat eerste fluitsignaal klinkt. Over een paar uurtjes weten we meer. En dan hopen we zaterdag, voor de vierde keer, op betere tijden. Het zal toch ooit eens moeten gebeuren, liefhebbers? Louis en Virgil zeggen namelijk dat we wereldkampioen worden. Dus dan is dat zo. Oh wacht, ik zeg het zelf ook in mijn voorspelling in de RoelPool.... Hup Holland! :-)
(Klik op afbeelding voor de volledige interactieve ranglijst)
De RoelPool dan. Bram van Herpen harkte maar weer eens 10 punten binnen voor de wedstrijd Ecuador-Senegal, maar Faber Pullens spande de kroon met een perfect score! Chapeau, zoals de Fransen dat zo mooi zeggen. Nederland-Qatar had niemand helemaal goed in de smiezen, maar een viertal liefhebbers (Jan van Hoof, Arjan Meijers, Rob Smulders en Paula Huisman) was daar maar één puntje van verwijderd. De hegemonie van familie Lammertsma is daarmee doorbroken: Paula en Rob stomen op naar plek 2 en 3. Spanning en sensatie! Afijn. Op naar het spektakel van de avondwedstrijden. Groet'n!
Hoe teleurstellend is de realiteit na drie wedstrijden. Die groepswinst is weliswaar binnen, maar hoe langer het toernooi duurt hoe troostelozer het uitzicht op een fatsoenlijk (lees: minstens halve finale) einde van dit toernooi wordt. En hoe groter ook mijn twijfel aan de geestelijke vermogens van onze bondscoach. Ik heb het idee dat zijn carrière net één toernooitje te lang duurt. Dat iedereen met een Ajax-pyjamaatje in de basis staat of invalt, dat is al lang geen nieuws meer. Zelfs al zitten ze in de Arena meestal op de bank of kunnen ze eigenlijk helemaal niet (meer) voetballen. Ik noem geen namen, maar van één van de jongetjes die ik bedoel zit papa Danny naast Louis op de bank.
Het ooit zo geroemde aanvalsspel van Oranje is inmiddels net zo bleekjes geworden als het shirt dat wordt gedragen. In het gehanteerde spelsysteem (5-3-2 voor de kenners, en dat bent u allemaal natuurlijk) lijkt niemand zich tijdens dit toernooi echt senang te voelen, want dat leunt op twee regelmatig opstomende backs die tot nu toe faliekant falen in hun missie. Daarnaast hebben we maar één 'oude' vedette die een paar maanden aan het revalideren is geweest en waar we dus onrealistisch veel van verwachten. Over het wisselbeleid van onze Louis ga ik het maar niet hebben, want als je tegen een veredeld amateurteam het lef niet hebt om wat jonge onbevangenheid in te brengen, dan heb je het niet helemaal meer helder voor de bril.
Gelukkig is er nog één lichtpuntje. Onze 'nieuwe' vedette Cody Gakpo. Wat een genot. Ik hoop natuurlijk dat hij zich op dit WK dermate in de kijker speelt dat hij in de winterstop nog wordt verpatst aan Manchester United. Dan is een plek in de voorronde van de Champions League voor mijn eigen clubje namelijk ineens een stuk realistischer. Maar laat alleen al vanwege Koning Gakpo het WK alsjeblieft nog een paar wedstrijden voor Oranje langer duren dan de achtste finale!
Zo meteen twee krakers in de poule waar onze tegenstand uit komt rollen. Ik hoop op Iran, ik wens Wales en ik vrees Engeland. Dus dan zal het wel de Verenigde Staten worden. Nu ben ik zelf een enorme Amerika-fan, maar die liefde houdt toch echt op als dat eerste fluitsignaal klinkt. Over een paar uurtjes weten we meer. En dan hopen we zaterdag, voor de vierde keer, op betere tijden. Het zal toch ooit eens moeten gebeuren, liefhebbers? Louis en Virgil zeggen namelijk dat we wereldkampioen worden. Dus dan is dat zo. Oh wacht, ik zeg het zelf ook in mijn voorspelling in de RoelPool.... Hup Holland! :-)
(Klik op afbeelding voor de volledige interactieve ranglijst)
De RoelPool dan. Bram van Herpen harkte maar weer eens 10 punten binnen voor de wedstrijd Ecuador-Senegal, maar Faber Pullens spande de kroon met een perfect score! Chapeau, zoals de Fransen dat zo mooi zeggen. Nederland-Qatar had niemand helemaal goed in de smiezen, maar een viertal liefhebbers (Jan van Hoof, Arjan Meijers, Rob Smulders en Paula Huisman) was daar maar één puntje van verwijderd. De hegemonie van familie Lammertsma is daarmee doorbroken: Paula en Rob stomen op naar plek 2 en 3. Spanning en sensatie! Afijn. Op naar het spektakel van de avondwedstrijden. Groet'n!