Weet u nog van dat grote wak waar het Nederlands Elftal een aantal jaren geleden ingegleden was? De bijna-gouden generatie was afgezwaaid en de nieuwe lichting kon voor geen klap voetballen, dat was kort door de bocht de situatie. Italië kwam op een gegeven moment gezellig naast Oranje in het wak zitten, want ook zij kwalificeerden zich niet voor het WK2018. Het was wachten, nee hopen, op betere tijden. Met het bereiken van de finaleronde van de Nations League leek het lek boven, maar toen Koeman paëlla voor zijn geld koos kregen we die neuzelmans van een De Boer als bondscoach. Niet dat we helemáál terug bij af zijn, want we hebben ons toch gekwalificeerd en dat Virgil er nu niet bij is dat kun je Frank natuurlijk niet euvel duiden.

Maar als ik dan vanavond naar Italië zit te kijken, dan bekruipt me het gevoel dat de Squadra Azzura stappen hebben gemaakt waar het Nederlands Elftal alleen maar van kan dromen. On-Italiaans aanvallend, afjagend, buffelend, het was een genot om naar te kijken. En normaal gesproken kijk ik met pijn in de ogen naar dat elftal, dus dat ik dat zo zeg wil wat zeggen. Dev'essere pazzesco se l'Italia non va molto lontano. Dat zeg ik dus. Hopelijk worden 'we' groepswinnaar en géén nummer 2, want in dat laatste geval worden we ongetwijfeld ongenadig hard het toernooi uitgesodemieterd door Italië.

Kijkt u even rustig in de stand naar uw eigen reilen en zeilen. Klik hieronder op de afbeelding voor de volledige en interactieve tussenstand: